دیگه سبک نیستم، احساس لختی و گرفتگی دارم، الان خوب می فهمم این چه جور حسیه، در حقیقت برام یادآوری شد؛ یه جور ترس از تنها موندن، بعداز اینکه مواجه بشی با اینکه یکی خیلی جدی و محکم دست رد به سینه ات می زنه و تو نمی تونی کاری کنی، چون شعورت بهت اجازه نمی ده که بازی عاطفی راه بندازی یا توهین کنی، فقط مجبوری بپذیری و احترام بزاری، از عکس العمل خودت خنده ات می گیره در حالیکه درونت آشوبه، کارهایی می کنی که می دونی اشتباهه و می دونی باعث می شه طرف بیشتر ازت دور شه، احساس پس زده شدن یکی از چیزهاییه که به شدت در برابرش ضعیفم و این مستقیما به کمبود اعتماد به نفسم برمی گرده و خوب می دونم اینو و می دونم که باید یاد بگیرم که مقاوم شم در برابرش، هرچند به نظرم کار ساده ای نمیاد. ضعف دیگه ای که دارم وابستگی جنسیه، اما این چیزیه که خوب نمی شناسمش هنوز و نمی دونم ریشه اش کجاست، شاید این هم یه وسیله ایه که ازش استفاده می کنم تا کمبود اعتماد به نفسم رو پوشش بده، شاید هم واقعا سیستم شیمیایی بدنم این طوره.

زندگی م آسون نیست، اما راستش من انتخاب نکردم که سخت باشه پس همینه که هست، اگه راه ساده تری هم هست شاید من نمی شناسمش، شاید غریزه ام مثل همیشه متکی به خودش و بدون تسلط اراده ی آگاه من عمل می کنه. این تنها چیزیه که بهش می تونم اعتماد کنم، هرچند خیلی وقت ها گیجم می کنه.