راست می گه خب! بازی نکردیم، کودکمون یه دل سیری از عزا درنیاورده، واسه خودش بازی نساخته، همش مثل بچه های پرخاشگر شکلک درآورده و لجبازی کرده، والدمون یه بند سر بچه هه غر زده، بهونه گرفته، سرزنش کرده، نگرانی بوجودآورده، دلشوره ساخته که" آی اِل شد بِل شد تو هیچی نشدی"، هی یه بند پدر بچه هه رو درآورده که"تقصیر توئه،از بی مبالاتی توئه". حالا یکی نیس بگه "لامصب تو خودت یه پدرمادر داری بس نیس؟ که بازم هی به جون خودت میافتی؟ برو یکم بازی کن،من خودم هواتو دارم" این جوریه که حالمون این طوری می شه دیگه