از حرف زدن درباره ی رفتار های دیگران و شیوه ی زندگی شون و قضاوت و حکم صادر کردن در حقشون بدم میاد و بدتر اونکه خودم هم در چنین گفتگویی شرکت داشته باشم و فعالانه حکم بدم. تا مدتها مکالمات اون بحث روی ذهنم سنگینی می کنه و دوست دارم فراموش کنم که توی اون بحث بودم
در چنین شرایطی از آدمهای حاضر توی اون جمع دوری می کنم ، در حالی که باید یاد بگیرم حضور داشته باشم و قضاوت نکنم

همون طور وقتی به کسی چیزی رو می گم که نمی فهمه و بدون تامل حکم صادر می کنه. اون وقت هم احساس گناه می کنم، حس می کنم رازی رو به کسی گفتم که ارزشش رو نمی دونه و حتی زمانی برای درک کردن اون راز درنگ نمی کنه و سریعا همه چی رو می کوبه

اگر بتونم از قضاوت دیگران و حکم صادر کردن درباره شون پرهیز کنم ، اگر بتونم به بهانه ی ایجاد صمیمیت مفهوم های ناب رو هدر ندم ، حال بهتری خواهم داشت و البته اطمینان بیشتری به خود