گوچاچو رفت ، رفت یه جایی که یه برکه داره و یه عالمه حیوون دیگه
اول که داشت از قفس میومد بیرون می ترسید بره اما وقتی یه نگاه انداخت ، دید: اینجا خود خودشه
و معطل نکرد و بدون از دست دادن یه ثانیه پرید بیرون. وقتی یکم این ور اون ور رفت برگشت سمت در خروجی ، یکمی واسه ش ناآشنا بود آخه ؛ این همه حیوون؟ مگه میشه؟
اون یک سال ونیم بود که تقریبا غیر از آدم ها،جونور دیگه ای ندیده بود
وقتی اونجا رو خوب نگاه کرد پرید رو درختها و این ور اون ور رفت و تا ساعت ها خوب اونجا رو وارسی کرد و دید وارد یه جایی شده که ؛
یه برکه ی دوتیکه داره و کلی جونور دیگه : یه فلامنکوی صورتی ، چند تا لاک پشت ، تعداد زیادی مرغابی و پرنده هایی با نوک های زرد ، تعداد زیادی پرنده از فقره ی طوطیان ، بزرگ و کوچیک ، و تعداد زیادی سنجاب! هیییییییییییییی پسر! سنجاب! کوچیک و بزرگ
می دونم روزهای اول یکم سختشه تا باهاشون دوست شه، باید بره دم برکه یه نگاهی به خودش بندازه و یادش بیافته که اونم سنجابه و اون وقت همه چیز دوباره شروع میشه! می دونی؟ وقتی بره دم برکه می بینه که از همه ی سنجاب های اونجا خوشگل تره ؛ موهای پشتش خرمایی تیره است و موهای شکمش کرم پر رنگ ، هر چند دمش کوتاه تر از بقیه است اما خیلی فرز و چابکه
و این داستانشه
می دونم حتی اگه اونجا گردو نخوره و به جاش گندم و تخمه بخوره ، زیاد مهم نیست ، چون بین حیوون هاست و ترسی نداره! دیگه از صدای جارو برقی و موزیک های پرسروصدایی که دیدو می زاره خبری نیست ، دیگه هر روز صبح تلاش نمی کنه که میله های قفسو باز کنه تا بتونه بیاد بیرون ، دیگه مجبور نیست بره زیر پارچه قایم شه، می دونم خیلی شادتره
اما دیدو زیاد گریه نمی کنه ،بیکار هم نمی شینه، یه راهی پیدا می کنه ، اون عادت کرده به حیوون ها، به غذا دادن بهشون و ناز کردنشون! از همزیستی باهاشون لذت می بره، احساس می کنه تو طبیعته و آزاده
دیدو می دونم بغض داری اما زیاد غصه نخور
گوچاچوی فراموش نشدنی تو یه جای خوبه

پ.ن

ازتون خواهش می کنم واسه این پست کامنت بزارید ، احتیاج دارم