کار موسیقی کار آسونی نیست
از دور همه چیزش رویایی و ایده آل به نظر می رسه ، کمااینکه هست؛ هم رویاییه هم ایده آل، اما برای به دست آوردن این رویا باید با واقعیت های سنگینی مواجه شد و تنش های های روزمره ی زیادی رو پذیرفت. ایده آل هم هست چون اگه نتونی از پسش بربیای مثل اینکه که هیچ چیزی بلد نیستی حتی اگه سالها زحمت کشیده باشی. باید اونقدر مسلط باشی تا بتونی به یک درصد ازون ایده آل برسی
هرلحظه که فکر می کنی چیزی رو یاد گرفتی باید شک کنی و برگردی ، چون اگه فکر می کنی یادش گرفتی بدون که ذهنت داره سرتو شیره می ماله! باید از ابتدا شروع کنی ؛ نت به نت ، نفس به نفس ، حرکت به حرکت رو دوباره بررسی کنی
مسخره ست ، نه؟
نه مسخره نیست ، تن دادن به این تنش . پذیرفتن تمام پستی و بلندی هاش شجاعت می خواد
به نظر من مسخره اینه که فکر کنی موسیقی خیلی لطیفه و شاعرانه ست ، یا اینکه بگی موسیقیدانها خیلی روحیه ی حساس و شکننده ای دارند ، این خنده داره ، نه حتی خنده دار که به نظرم نتیجه ی ناآگاهیه
چه طور میشه گفت موسیقی همش خوشگذرونیه وقتی موسیقی به تمرکز و آرامش محکم و خلل ناپذیر احتیاج داره ؟