عصبانی میشم

منفجر میشم

جر میدم

جر می خورم

پشیمون میشم

میرم تو حالت جنینی و غصه می خورم

میام بیروم یه چای می نوشم

به هیچکس نگاه نمی کنم

چشمهای پف کرده مو تو آیینه ستایش می کنم

سرشار ازانرژی آروم میشم و لبخند می زنم

با خودم میگم این دفعه دیگه عصبانی نمی شم

کاش می شد

اما یه سنگینی باهام میمونه

افتخار اعترافش هم چیزی ازش کم نمی کنه