دلم می خواد مثل سگ کار کنم، دلم می خواد یه معلم آواز یا رقص داشته باشم که رُسّمو بکشه، یه جوری که چاردستو پا از کلاس بیام بیرون، یه جوری که دیگه هیچ انرژی ای واسه م نمونده باشه، دلم می خواد از تمام تواناییم استفاده کنم، بدوم این ور، بدوم اون ور، همه چی رو بزارم سرجاش، دلم می خواد بعداز این همه کار، آخر هفته برم یه مهمونی با یه گروه از دوستام، موزیک بزارم و مشروب بخورم و تا خرخره برقصم و عشوه گری کنم، بعدش بیام سرمو بزارم ،تلپ بخوابم و خوابای قاطی پاطی ببینم، دلم نمی خواد اینقدر ساکن و تنبل باشم، هی درجا بزنم، هی برای نیازهای اولیه ام بجنگم، عیب نداره اگه هایپر باشم، اگه می شه اینقدر سرحال و کارآمد بود مهم نیست که افسردگیش هم زیاد باشه، که مطمئنم نیست، لعنت به سیستمی که منو دربند کرده، چه سیستمی که از جانب من ساخته می شه چه سیستمی که توش زندگی می کنم، من دارم هدر میرم، من یه زن بیست وشش ساله ام که انرژی دخترهای شونزده ساله رو داره و دنیا براش تازه ست و دوست داره اون هم برای دنیا تازه و هیجان انگیز باشه، وقتی مدونا رو می بینم که اونجوری می رقصه و نبض زمان رو می فهمه رشک می برم، گریه ام می گیره، می گم: لعنتی، منم می فهمم، منم می خوام بیان کنم" . تمام بیان من شده یه وبلاگ و این در حد من نیست، باور کن، اگه این خودشیفتگی محسوب می شه، اینم می پذیرم، دست کم من یه خودشیفته ام که به خاطر خودم آدم ها رو دوست دارم و بهشون شادی می دم، اشتها م هم زیاده، دوست دارم حضورم پررنگ باشه، نمی دونم یه جوری مثل یه ماشینی ام که داره با سرعت بالا حرکت می کنه و می دونه محکم می ره تو دیوار اما دست نمی کشه و ادامه می ده، شاید دیواری درکار نباشه اصلا.... زندگی م باارزشه و من دوست دارم جاودانه ش کنم، برای خودم، برای لذتی که از بودن و تاثیرگرفتن و تاثیر گذاشتن می برم، باید برم، باید برم و جای خودمو تو این طبیعت فناپذیرزودگذر پیدا کنم